PO CO: by się wyszczuplić, uealstycznić, wyrzeźbić, poprawić kondycję i wzmocnić
POZIOM: dla wszystkich
WIEK: sugerowany to 13+ (nie ma górnej granicy wiekowej)
STRÓJ: wygodny
SPALONE KALORIE: ok.270 kcal według POLAR FLOW - https://flow.polar.com 

OPIS

PO CO: by poznać podstawy baletu, rytmiki oraz rozciągania i rozpocząć przygodę z tańcem/baletem lub się doszkolić i nabrać świadomości ciała
POZIOM: dla zupełnie początkujących, od zera i tych chcących się doszkolić
WIEK: sugerowany to 6+ (nie ma górnej granicy wiekowej)
STRÓJ: wygodny

OPIS

Na zajęciach trwających 50 minut uczymy podstawowych zasad baletu (podstawowe pozycje i ćwiczenia) , rytmiki (klaskanie, skakanie do rytmu i nauka podziałów rytmicznych i liczenia oraz koordynacja) oraz rozciągania (sznurek, szpagaty, plecy aby nabierać elastyczności).
Te ogólnorozwojowe zajęcia przygotowują do dalszego rozwoju w kierunku tańca/baletu, a tym, którzy się doszkalają dają poukładanie wiedzy i odświeżenie bardzo potrzebnych podstawowych zasad.
Na sam koniec każdych zajęć następuje podsumowanie aby nic z głowy nie uciekło.
To nie tylko zdobywanie wiedzy, to też i może przede wszystkim świetna zabawa.

PO CO: by zdobyć nowe umiejętności, nabrać gracji ruchów oraz zwinności i elastyczności/siły, świetnie się bawić, odnaleźć nową pasję lub ją kontynuować, dla nietkórych to może stać się karierą zawodową
POZIOM: mamy wszystkie poziomy zaawansowania
WIEK: mamy zajęcia dla dzieci i dodorsłych, start od 5 roku życia (nie ma górnej granicy wiekowej)
STRÓJ: wygodny, ale sugerujemy stroje obcisłe pokazujące sylwetkę by unikać błędów przy wykonywaniu ćwiczeń ukrytych pod luźnymi strojami, na stopy najlepiej założyć baletki, ale skarpetki też będą w porządku na zajęciach podstawowych i dla początkujących
SPALONE KALORIE: każda lekcja (w zależności od poziomu i intensywności) to około 200-300 kcal według POLAR FLOW https://www.polar.com/pl 

OPIS

BALET - Taniec klasyczny - wywodzi się z renesanowych tańców dworskich doskonalonych na dworze Ludwika XIV i niewątpiwie jest matką wszystkich tańców. Jest jedyną tak szczegółowo opisaną techniką tańca, w której ustawienie palców, czy też nosa mają znaczenie i wpływają na prawidłowość wykonania. Dzięki temu balet jest tak pięknie wymagający i nigdy się nie nudzi. Dla wielu osób jest czarną magia, nieosiągalnymi liniami, perfekcjonizmem bliskim niemożliwości. Jednakże wcale nie trzeba tak do tego podchodzić, bo taniec klasyczny to też: prostota, powtarzalność, czysta metmatyka w zakresie techniki tego tańca. 

U nas nikt nie zostanie wrzucony na głęboką wodę, a co więcej wszystko zostanie dokładnie wytłumaczone, bo w naszym Centrum wierzymy, że dobra nauka to świadoma nauka, a świadomość prowadzi do szybkiego progresu i fantastycznych postępów.

Podczas naszych zajęć wszyscy uczestnicy na każdy etapie i poziomie nauki dowiedzą się nie tylko jak prawidłowo wykonywać podstawowe figury oraz pas baletowe, ale też poznają genezę baletu klasycznego, jak i dowiedzą się, które mięśnie są odpowiedzialne za konkretne ruchy.

Podczas zajęć w atmosferze pasji, szacunku, miłości i profesjonalizmu:

- pokazujemy piękno baletu,
- uczymy od podstaw aż po poziom master: pozycji baletowych oraz wszystkich port de bras (praca i ruchy rąk),
- metodycznie tłumaczymy każdy ruch oraz nowe ćwiczenie, by nasi kursanci mogli tworzyć swoją świadomość ciała,

Powodów, by rozpocząć i/lub kontynuować naukę baletu może być wiele, ale efekty są podobne:

- większa świadomość ciała,
- rzeźbienie sylwetki,
- smukłe nogi,
- satysfakcja,
- piękno ruchów,
- wyprostowana sylwetka,
- umiejętność lekkiego chodzenia i poruszania się w ogóle,
- noszenie się z gracją i elegancją
- chęć tańczenia czy to zawodowo czy amatorsko

Każdy może znaleźć coś dla siebie i odkryć siebie na nowo poprzez balet.

Krótka historia tańca klasycznego

Taniec klasyczny ma na celu wykształcenie harmonii i piękna tańca. Wyrabia on doskonałą dyscyplinę ruchową poprzez stałą konstrukcję lekcji, ćwiczenia przy drążku i na środku. Taniec klasyczny to utworzona przez choreografa kombinacja ustalonych kroków i póz, dla oznaczenia których używana jest terminologia francuska. Różnica między pojęciem tańca klasycznego, a pojęciem baletu polega na tym, iż termin balet odnosi się do spektaklu odbywającego się na scenie, natomiast termin taniec klasyczny należy wiązać z techniką, jakiej używają tancerze.
Taniec klasyczny wywodzi się z renesansowych tańców dworskich udoskonalonych na dworze Ludwika XIV, który wykształcił pierwszych zawodowych choreografów i pedagogów. W przedstawieniach baletu dworskiego, odbywających się w salach i ogrodach pałacowych, brała udział arystokracja i członkowie rodziny królewskiej. Taniec stał się w tamtych czasach niezbędną umiejętnością i stanowił element wychowania, wprowadzany od najmłodszych lat. To właśnie w epoce renesansu pojawiła się postać zawodowego mistrza tańca, który wymyślał i organizował balety dworskie, a prywatnie nauczał kroków, ruchów, obrotów oraz ukłonów. Dlatego też za najstarszą szkołę tańca klasycznego uważa się szkołę francuską. U podstaw jej powstania leży działalność włoskich nauczycieli tańca, zwanych professore di ballare. Do Francji sprowadziła ich Katarzyna Medycejska, Włoszka która w 1533 r. poślubiła króla Francji Henryka II.
Na dworze francuskim włoscy professore di ballare byli wysoko cenieni i hojnie opłacani. Jeden z nich Virgilio Bracesco w 1570 r. został mianowany oficjalnie baladin du Roi, czyli królewskim instruktorem tańca. Pierwszym Francuzem noszącym ten tytuł był Michael Lacomte. Przystosował on zdobycze włoskich mistrzów tańca do potrzeb francuskich widowisk dworskich. W miarę podnoszenia się poziomu artystycznego widowisk dworskich komponowano coraz trudniejsze i bardziej skomplikowane układy tancerzy. Z tego tytułu w 1661 r. w Paryżu król Ludwik XIV powołał do życia Królewską Akademię Tańca.
Zasady tańca klasycznego skodyfikował w roku 1820 Carlo Blasis w swoim dziele „Trattato sull’arte della danza” („Traktat o sztuce tańca”), tworząc system dokładnie opracowanych ruchów ciała, oznaczonym terminologią francuską. System ten został doprowadzony do perfekcji w okresie romantyzmu, kiedy tancerki zaczęły używać usztywnionych baletek zwanych pointami, dzięki którym mogły wspinać się na czubki palców. 12 marca 1832 r. Opera Paryska wystawiła „Sylfidę” – balet oparty na szkockiej legendzie o leśnej niematerialnej istocie zakochanej w człowieku. Data ta uznawana jest za początek ery romantyzmu w balecie. Sylfidą w czasie paryskiej prapremiery baletu była Maria Taglioni (1804-1884), jedna z największych tancerek w dziejach baletu, córka włoskiego baletmistrza Filippo Taglioni. Tancerka ta jako pierwsza wykonała całe przedstawienie wyłącznie na czubkach palców. Maria Taglioni wniosła wiele cennych wartości do wykonawstwa tanecznego, a jej wygląd, wdzięk i zwiewna lekkość sprawiły, iż stała się ona ucieleśnieniem romantycznych ideałów tamtego okresu.
Balet w Polsce pojawił się już w XVI wieku za sprawą królowej Bony, która sprowadziła na dwór wawelski zespoły włoskich tancerzy. W następnych wiekach balet w Polsce należał do ulubionych rozrywek dworskich, zwłaszcza za panowania Władysława IV. Pierwszy balet polski powstał jednak dopiero w II połowie XVIII wieku, a pierwszą formą były balety dworskie, zakładane przez potężnych magnatów polskich w ich siedzibach.
Największy wkład w udoskonalenie współczesnej techniki tańca klasycznego wnieśli Enrico Cecchetti i Agrypina Waganowa. Enrico Cecchetti był wybitnym pedagogiem, pracującym nie tylko w Mediolanie, ale również w Londynie, Petersburgu i Warszawie. Jego praca pedagogiczna wywarła istotny wpływ na wysoki poziom techniki takich słynnych gwiazd baletu rosyjskiego jak: Pawłowa, Niżyński czy Fokin. Sprawował on opiekę pedagogiczną nad Baletami Rosyjskimi Diagilewa i zespołem Anny Pawłowej. W swojej metodzie pedagogicznej Cecchetti nie ograniczał się do biernego kontynuowania zasad nauczania swoich poprzedników. Starał się je unowocześnić i przystosować do potrzeb nowej, już progu XX wieku sztuki baletowej. Wyznaczył on osiem kierunków ruchu w kwadracie, będącym odpowiednikiem sceny lub sali baletowej. Lata trzydzieste XX wieku można uznać za okres intensywnych prac nad metodyką nauczania tańca klasycznego. Szczególne zasługi na tym polu położyła Agrypina Waganowa, uznana za Twórczynię radzieckiej szkoły tańca klasycznego. Agrypina Waganowa kładła szczególny nacisk na plastyczną miękkość górnej połowy tułowia i rąk, na harmonijną koordynację ruchów i czystość klasycznych linii. Szkoła radziecka kontynuowała tradycje szkoły francuskiej uwzględniając swój specyficzny charakter wyrażający się w swoistej miękkości, lekkości i ekspresji. Podręcznik Agrypiny Waganowej, zatytułowany „Zasady tańca klasycznego” (1934) stał się podstawą nauczania we wszystkich szkołach radzieckich, a przełożony na różne języki – w tym na język polski – spopularyzował metodę Waganowej na świecie.

DO NAJBARDZIEJ ZNANYCH BALETÓW, W KTÓRYCH WYKORZYSTUJE SIĘ TECHNIKĘ TAŃCA KLASYCZNEGO, MOŻNA ZALICZYĆ:

„Romeo i Julia” – S. Prokofiewa,
„Giselle” – A. Adama,
„Coppelia” – L. Deliba,
„Sylfidy” – F. Chopina,
„Don Kichot” – L. A. Minkusa,
„Spartakus” – A. Chaczaturiana,
„Jezioro Łabędzie” – P. Czajkowskiego

ZA NAJSŁYNNIEJSZE TANCERKI KLASYCZNE UWAŻANE SĄ:

Maria Taglioni,
Fanny Elssler,
Anna Pawłowa,
Maja Plisiecka
Margot Fonteyn,
Alicia Alonso,
Natalia Makarowa
Sylvie Guillem
Svetlana Zakharova
Misty Copeland

DO NAJSŁYNNIEJSZYCH TANCERZY KLASYCZNYCH NALEŻĄ:

Wacław Niżyński,
Rudolf Nuriejew,
Michaił Barysznikow
Carlos Acosta
Nicholas Le Rich

WYKORZYSTANE MATERIAŁY POCHODZĄ Z:

R. Baiocchi, Wielka księga baletu, Wydawnictwo Olesiejuk, Ożarów Mazowiecki 2009.
A. L. Haskell, Balet, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1965.
F. Parnell, Moje życie w sztuce tańca. Pamiętniki 1898-1947, Wyd. Grako, Łódź 2003.
J. Pudełek, Z historii baletu, Centralny Ośrodek Upowszechniania Kultury, Warszawa 1981.
I. Turska, Krótki zarys historii tańca i baletu, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1983.
I. Turska, Materiały do nauczania historii tańca, Centralny Ośródek Pedagogiczny Szkolnictwa Artystycznego, Warszawa 1976.
R. W. Zacharow, Iskusstwo baletmiejstiera (Sztuka baletmistrza), Moskwa 1954.

Kreatywne metody doskonalenia techniki

PO CO: stabilizacja, koordynacja, siła, elastyczność, wysokie wysoki, wysokie podnoszenie nóg, silniejsza i stabilniejsza rotacja, lepsze utrzymywanie równowagi
POZIOM: zajęcia te choć dedykowane tancerzom są otwarte dla wszystkich pragnących ogólnego wzmocnienia ciała oraz nabrania elastyczności i gibkości.
WIEK: sugerowany 10+ (nie ma górnej granicy wiekowej)
STRÓJ: wygodny, na bosaka lub w skarpetkach, a dla chętnych w baletkach
SPALONE KALORIE: ok.230 kcla według POLAR FLOW https://flow.polar.com
AUTOR TRENINGU: Nathalie Sonnenschine

OPIS

Pro-Dance-Tech to nie tylko trening, to sposób myślenia i budowanie nawyków świadomego ćwiczenia oraz niepowtarzalne lekcji anatomii i fizjologii.

Trening ten jest odpowiedzią na obecne wymogi wobec tancerzy, którzy mają być silni, elastyczni, mają wysoko skakakać i podnosić nogi, a to tego mają się poruszać nieziemsko zwinnie i z  gracją, a wszystko to oczywiście ma być z jak największą kontrolą i amortyzacją by sprawiać wrażenie zwinnych jak koty i oczywiście mają nie ulegać kontuzjom.

Trening ten powstał po wieloletniej obserwacji sposobu i jakości trenowania tancerzy na całym świecie i jest de facto sprzeciwem wobec panujących staromodnych wytycznych, że lekcja baletu ma być codziennie.

Według Nathalie Sonnenschine – autorki treningu- nie ilość, a jakość trenowania się liczy i wystarczą 3-4 lekcje baletu tygodniowo i dla adepta baletu i dla zawodowego tancerza, ale z ćwiczeniami dobrze skomponowanymi, a przede wszystkim wykonywanymi świadomie przez uczestników lekcji.

Głęboka świadomość powstaje gdy wszystko – łącznie z metodą wykonywania ćwiczeń i ich zasadnością, anatomią, fizjologia i psychologią- jest dokładnie tłumaczone, a uczniowie wiedza kiedy jakie mięśnie są używane. Dzięki świadomemu używaniu mięśni wspomaganych przez ćwiczenia uzupełniające tworzące siłę mięśni głębokich na treningu PRO-Dance-TECH – tancerze i przyszli tancerze są w stanie szybciej i efektywniej osiągnąć swoje cele.

Zapraszamy na stronę FB - PRO-Dance- TECH
https://www.facebook.com/prodancetech/ 

JAK WYGLĄDAJĄ ZAJĘCIA

Na zajęcia skłądają się nieskplikowane, ale wymagające ćwiczenia:

- wzmacniające,
- stabilizujące,
- siłowe z lekkimi obciążeniami
- rozciągające - dynamicznie, statycznie oraz izmoetrycznie,

powtarzane najczęściej w trzech seriach.
większość ćwiczeń jest wykonywana ze specjalistycznym sprzetem - kostkami do jogi, gumami z oporem, piłkami dużymi i małymi, krzesłami, drążkami z gumami - wszystko by wesprzec ciało w tańcu

Zajęcia trwają 75 minut i są zakończone chwilą relaksu.

JAKI MA BYĆ EFEKT

Ćwiczenia są tak skomponowane i opracowane by wpłynąć pozytywnie na

- utrzymywanie równowagi na jednej i dwóch nogach na całej stopie i półpalcach,
- wysokie wyskoki,
- wysokie podnoszenie nóg,
- rotację (wykręcenie nóg),
- amortyzację,
- podciągnięcie do góry,
- głębokie gięcia pleców oraz stóp,
- kontrolę i świadomość ciała,
- lepszą koordynację ruchową
- wytrzymałość mięśniową

PO CO TO WSZYSTKO

Dla tancerzy:

- By wyżej skakać
- By wyżej podnosić nogi
- By kręcić więcej piruetów
- By unikać kontuzji

Dla wszystkich:

- by czuć się lepiej i sprawniej
- by czuć się silniej i elastyczniej
- by zachowywać właściwe funkcje kości i mięśni
- by czuć się SUPER

PO CO: aby się wytańczyć i świetnie bawić i aby nauczyć się techniki tańca współczesnego i konkretnych elementów jak ślizgi, skoki, piruety
POZIOM: dla każdego z podstawami tańca klasycznego (baletu)
WIEK: sugerowany 11+ (nie ma górnej granicy wiekowej)
STRÓJ: wygodny, skarpetki, baletki lub na bosaka – kto co woli, ale sugerujemy stosować się do wskazówek instruktora

OPIS

Na każdych zajęciach tańca współczesnego w naszym Centrum, które są dedykowane czemuś innemu (prosimy zajrzeć do naszego grafika) , stawiamy na dokładną naukę poszczególnych elementów oraz tańczenie specjalnie ułożonych na zajęcia choreografii – czyli dodatkowo uczymy wykorzystywania nauczonych elementów oraz sposobów ich łączenia.

O TAŃCU WSPÓŁCZESNYM

Taniec współczesny – taniec oparty na idei baletu, pozbawiony jednak jego sztywnych zasad, w szczególności kładzie nacisk na pokazanie emocji tancerza, który tańcząc układ, stara się opowiedzieć odbiorcy pewną historię poprzez ruchy charakterystyczne dla rodzaju tej opowieści. Taniec współczesny jest bardzo luźną formą tańca, to znaczy, że nie ma ograniczeń tak, jak w balecie, co do ustawienia ciała – tutaj tancerz ma ogromną dowolność w kreowaniu ruchu, wykorzystywany jest tu ciężar ciała, grawitacja, oddech, swingi itp. W latach 70. XX wieku za sprawą Piny Bausch powstał teatr tańca, opierający się o technikę tańca współczesnego.

Historia
Taniec współczesny powstał na przełomie XIX i XX wieku jako odłam baletu, w którym jednak zabrakło sztywnych reguł tańca klasycznego. Jego korzenie sięgają Europy, a od ok. 1930 roku opanował także Stany Zjednoczone. Wczesny taniec współczesny był miniaturką solowych bardzo skompresowanych efektów – było to całkowitym przeciwieństwem XIX-wiecznych koncertów baletowych.

Technika
Taniec współczesny jest mieszaniną wielu tańców jak na przykład: taniec nowoczesny, taniec jazzowy a nawet niektóre z tańców towarzyskich. W choreografii mogą mieć także miejsce elementy akrobatyki. Jednak głównym źródłem tego tańca jest taniec klasyczny, znany jako balet. Podstawowe elementy baletu (np. plié, grand plié, pique, fouetté) mają szerokie zastosowanie w tańcu współczesnym i są nieodłącznymi elementami każdego układu. Jednak pomimo tak bliskiej więzi, taniec współczesny powstał jako całkowicie inny taniec, różniący się od baletu przede wszystkim tym, iż mniej ważna jest technika i triki, w przeciwieństwie do uczuć i emocji tancerza. Dlatego znakomity tancerz powinien być uzdolniony aktorsko – i z tą myślą powstał Teatr Tańca Współczesnego.

Znani prekursorzy
Isadora Duncan, Ruth St. Denis, Martha Graham i Doris Humphrey zaczęli rewolucję w tańcu współczesnym, np.: Isadora Duncan jako pierwsza wystąpiła na scenie boso i w zwykłej tunice, zamiast w tak zwanej paczce baletowej i pointach.