GEORGE BALANCHINE | MAURICE BÉJART | JOHN CRANKO | SERGE LIFAR | ROLAND PETIT | KENNETH MACMILLAN | SIR FREDERICK AHTON | JEROME ROBBINS
Roland Petit (13.01.1924- 10.07.2011) – francuski tancerz, choreograf
Urodzony w Villemomble (Francja) w rodzinie restauratora Edmonda Petit i jego zony Włoszki Rose Repetto, Roland od najmłodszych lat przejawia zainteresowanie tańcem. W wieku 9 lat rozpoczyna naukę tańca w l'Ecole de Danse de l'Opéra (1933). Po siedmiu latach nauki zostaje zaangażowany do corps de ballet zespołu Opery Paryskiej (1940). Pod okiem ówczesneo dyrektora Serge Lafara Petit szybko zostaje solistą. Opuszcza jednak zespół w 1944 roku.
Swoje pierwsze choreografie Roland prezentuje podczas "Soirées de la Danse" w Théâtre Sarah Bernhardt. Dzięki pomocy finansowej ze strony ojca Petit zakłada w 1945 zespół Ballets des Champs-Élysées, dla którego powstaje m.in. „Les Forains" (1945) oraz „Le Jeune Homme et La Mort" (1946). „Le Jeune Homme et La Mort" okazuje się wielkim sukcesem, poźniej tańczony m.in. przez Rudolfa Nuriejewa i Michała Barysznikowa. W 1946 zespól wywołuje sensację swoimi występami w Londynie. W zespole Petit pozostaje głównym solistą, choreografem i baletmistrzem.
W 1948 roku artysta tworzy Les Ballets de Paris. Zespół występuje na scenie Théâtre Marigny. W 1948 Roland tworzy z myślą o wybitnej tancerce Margot Fonteyn rolę kobiety kota Agaty w „Les Demoiselles de la Nuit". W 1949 powstaje balet „Carmen" z Renée ("Zizi") Jeanmaire w tytułowej roli. Choreografia nasycona pasją, emocjami, erotyzmem wywołuje sensację.
Serge Lifar (właściwie Sergey Mikhaylovich Lifar, 02.04.1905- 15.12.1986)- francuski tancerz i choreograf pochodzenia ukraińskiego.
Urodzony 2 kwietnia 1905 roku w Kijowie syn Michaela Lifara i Sophie Lifar Serge marzył jako dziecko o pozostaniu żołnierzem. W 1920 roku stawia pierwsze kroki na sali baletowej pod okiem Bronislawy Nizyńskiej. Wtedy też Serge bez reszty postanawia poświęcić się nauce tańca, mimo faktu, że Niżynska nie chce przyjąć go do swojej szkoły.
13 stycznia 1923 roku Serge przybywa do Paryża, by dołączyć do zespołu Ballets Russes Sergieja Diagilewa. Kontynuuje, za sprawą Diagilewa, naukę baletu u Enrico Cecchettiego, by wkrótce zostać pierwszym tancerzem słynnego zespołu (1925). Tańczy szereg głównych ról, w tym partie solowe w choreografiach George Balanchina m in. „The Prodigal Son" (1929). W 1929 powstaje pierwszy balet w choreografii Lifara do muzyki Igora Strawińskiego „ Le Renard". Po śmierci twórcy Ballets Russes Serge dołącza do Paris Opéra Ballet (1929), gdzie zostaje pierwszym solistą, a także baletmistrzem (1930- 1944, 1947- 1958). Uzyskawszy w 1932 tytuł profesora tańca Lifar postanawia wprowadzić zmiany w nauczaniu w szkole przy Operze Paryskiej, by przygotować tancerzy do wykonywania bardziej współczesnych choreografii, a także przywrócić zespołowi baletowemu Opery Paryskiej wysoki poziom techniczny i miejsce wśród najlepszych zespołów na świecie. Serge uważał, że tradycyjne pięć pozycji baletowych ogranicza mobilność i możliwości tancerza, więc wprowadza szóstą i siódmą pozycję, gdzie stopy nie są wykręcone jak w pozostałych pozycjach.
John Neumeier (ur. 1942 ) - amerykański tancerz baletowy, choreograf, dyrektor Hamburg Ballet, założyciel Hamburg Ballet School
Neumeier urodzony 24 lutego 1942 roku w Milwaukee, Wisconsin (USA). Pierwsze kroki na sali baletowej stawia w rodzinnych stronach. Następnie kontynuuje naukę tańca w Chicago Marquette University w Milwaukee, gdzie stawia pierwsze kroki jako choreograf, powstają pierwsze choreografie młodego Neumeiera. Kolejne lekcje baletu pobiera w Kopenhadze oraz w Royal Ballet School w Londynie. W 1963 na zaproszenie Johna Cranko (1927- 1973) dołącza do zespołu Stuttgart Ballet, gdzie awansuje na tancerza solistę. Neumeier kontynuuje również pracę choreograficzną.
W 1969 Neumeier zostaje mianowany przez Ulricha Erfurtha dyrektorem Ballet Frankfurt. W 1973 dołącza do Hamburg Ballet, gdzie, mając zaledwie 31 lat, otrzymuje funkcję dyrektora i głównego choreografa. Pod jego okiem zespół stanie się jednym z czołowych niemieckich zespołów baletowych o światowej sławie.
Neumeiera charakteryzuje duża różnorodność stylu i kreatywność. W swoich baletach czerpie z dzieł literatury takich twórców jak Szekspir („Romeo i Julia", „Sen nocy letniej"), Dumas („Dama kameliowa") czy Ibsen („ Peer Gynt"). Tworzy również choreografie opierając się jedynie na muzyce np. Mahlera („Third Symphony of Gustav Mahler"), J. S. Bacha („St. Matthew Passion"), Bernsteina ( "Bernstein Dances").
John Cyril Cranko (1927- 1973)- tancerz, choreograf, dyrektor baletu Stuttgart Ballet.
Urodzony 15 sierpnia 1927 w Rustenburgu w Republice Południowej Afryki naukę tańca rozpoczyna w Cape Town University Ballet School. Tam powstaje pierwszy utwór choreograficzny Cranko do suity Strawińskiego „The Soldier's Tale” (1942). Od 1946 John Cranko konynuuje naukę w The Sadler's Wells School w Londynie. Wkrótce dołącza do the Sadler's Wells Ballet (później The Royal Ballet). W 1947 powstaje choreografia dla tego zespołu do suity Debussy'ego „Kącik dziecięcy” (Children's corner). Od 1949 Cranko decyduje poświęcić się wyłącznie pracy twórczej. Dla Sadler's Wells Ballet tworzy „Piękną I Bestię” (1949), „Pineapple Poll” (1951) i „Harlequin in April” (1951), dla Paris Opera Ballet „La Belle Hélène” (1955). W 1957 powstaje „The Prince of the Pagodas” dla zespołu The Royal Ballet.
W 1961 Cranko zostaje nominowany dyrektorem Stuttgart Ballet przed Ericha Schaefera, dyrektora Wuerttemberg State Theatre (obecnie Stuttgart State Theater). Pod okiem artysty zespoł stanie się jednym z najbardziej znanych i cenionych na świecie. Na początku współpracy z Stuttgart Ballet powstają głównie krótkie balety. Do czołowych tancerzy należą Richard Cragun, Birgit Keil, Marcii Haydée i Egon Madsen. Pierwszą muzą i inspiracją artysty jest brazylijska tancerka Marcia Haydée.
Najwięcej uznania przyniosą twórcy duże balety obok „Romea i Julii” (1962) są to m.in. : „Oniegin” (1965), „Poskormienie złośnicy” (1969), „Carmen” (1970). Powstają również perełki wśród krótkich form choreograficznych m.in. „Gra w karty” , „Opus I” , „Initials R.B.M.E”. Artysta realizuje z Stuttgart również własne wersje klasyczych baletów: „Jezioro łabędzie ”(1963) oraz „Dziadka do orzechów” (1966).
Maurice Béjart - Maurice-Jean Berger (1927-2007) - francuski tancerz, choreograf, założyciel i kierownik zepołów: Ballet de l'Etoile w Paryżu, Ballet du XXe Siècle w Brukseli oraz Béjart Ballet Lausanne; reżyser operowy.
Béjart urodził się 1 stycznia 1927 roku w Marsylii jako najstarszy z trójki dzieci filozofa Gastona Bergera i jego żony Germaine.
Ze względu na wątłą posturę jedenastoletniego chłopca lekarz zaleca ćwiczenia fizyczne. I tak zaczyna się przygoda Maurice z tańcem, który obok literatury i teatru, staje się jego pasją oraz całym życiem. W Marsylii zaczyna uczęszczać do Marseille Opera Ballet School. Następnie przenosi się do Paryża, gdzie jego nauczycielami tańca są: Leo Staats, Lubov Egorova, Nora Kiss i Madame Rousanne. Dzięki rekomendacji Margot Fonteyn Béjart przeprowadza się do Londynu, by uczyć się pod okiem Very Volkovej. W 1949 roku tancerz dołącza do zespołu Mona Inglesby's International Ballet w Lonydnie, gdzie tańczy szereg znaczących ról m.in. pas de deux Błękitnego Ptaka. W 1950 roku dołącza do zespołu Cullberg Ballet. To w zespole Birgit Cullberg Béjart po raz pierwszy styka się z tańcem współczesnym i odkrywa potencjał, jaki kryje ekspresja w choreografii. W Szwecji tańczy również w The Royal Swedish Ballet (1951-52). W 1952 tworzy swoją pierwszą choreografię do filmu „Ognisty ptak" (Firebird) do muzyki Strawińskiego w reżyserii Hasse Ekmana. W rolach głównych występują tancerka Ellen Rasch i włoski śpiewak operowy baryton Tito Gobbi.
Strona 2 z 2