George Balanchine, urodzony jako Giorgi Melitonowicz Balancziwadze w Petersburgu, w Rosji, jest uważany za najwybitniejszego współczesnego choreografa w świecie baletu. W wieku dziewięciu lat został przyjęty do sekcji baletowej prestiżowej Carskiej Szkoły Baletowej w Petersburgu (Imperial Theater School), wraz z innymi młodymi studentami, wkrótce pojawia się na scenie słynnego Teatru Maryjskiego między innymi w spektaklu Śpiąca królewna (jego ulubiony). Studia ukończy z wyróżnieniem w 1921 roku i został członkiem corps de ballet w Państwowym Akademickim Teatrze Opery i Baletu (dawnym i obecnym Teatrze Maryjskim).

Jako syn kompozytora, Balanchine zyskał wiedzę muzyczną we wczesnym okresie życia, wiedzą tą przewyższał większość swoich kolegów choreografów. Rozpoczął naukę gry na fortepianie w wieku pięciu lat, a w pewnym momencie między 1919 i 1921, jeszcze przed ukończeniem Szkoły Baletowej rozpoczął trzyletnie studia w Piotrogrodzkim Konserwatorium. Tam przez trzy lata studiował grę na fortepianie, teorię muzyki - w tym kompozycję, harmonię oraz kontrapunkt, a następnie zaczął komponować muzykę. Podczas rewolucji rosyjskiej, kiedy pieniądze były kompletnie bez wartości, czasami grywał na fortepianie w kabaretach i niemych kinach w zamian za wikt. Takie intensywne szkolenia muzyczne pozwoliły mu jako choreografowi na rozwinięcie umiejętności komunikacji z kompozytorami rangi Igora Strawińskiego, ale także nabył dzięki nim umiejętności sprawnego posługiwania się redukcjami fortepianowymi orkiestrowych partytur, bezcenna wiedza pomocna w tłumaczeniu muzyki w tańcu.

Balanchine zaczął tworzyć choreografię przed 18 rokiem życia, w roku 1920, a nawet trochę wcześniej stworzył swoje pierwsze dzieło. To było Pas de deux (duet w balecie klasycznym) zatytułowaną La Nuit – projekt, który przygotował dla siebie i swojej koleżanki, a to wszystko do muzyki Antona Rubinsteina. Nie był to jedyny duet, innym projektem w duecie była Enigma, tańczyli (ta sama para) boso na deskach Państwowego Teatru, a także później przez kilka lat zarówno w Piotrogrodzie / Leningradzie i na zachodzie. W 1923 roku on i kilku jego kolegów tworzą małą grupę, młody balet, dla którego Balanchine stworzył kilka układów w duchu eksperymentalnym, ale władze odrzuciły jego pomysły, a wykonawcom grożono zwolnieniem z pracy, jeśli w dalszym ciągu będą uczestniczyli w spektaklach. Następnie w lecie 1924 roku, Balanchine'owi i trojgu innym tancerzom zezwolono na opuszczenie nowo powstałego Związku Radzieckiego - na wycieczkę do Europy Zachodniej. To wydarzenie było fatalne w skutkach dla istnienia zespołu - Tamara Geva, Alexandra Danilova i Mikołaj Efimov, nie powrócili już do Związku Radzieckiego – wszyscy wyżej wymienieni stali się później sławni na zachodzie. Tancerze zostali zauważeni przez impresario Sergieja Diagilewa w Londynie i zostali zaproszeni przez niego na przesłuchanie do swoich sławnych Baletów Rosyjskich i zostali przyjęci pod firmowe skrzydła.

Siergiej Diagilew miał oko na poczynania Balanchine'a, a w momencie gdy Bronisława Niżyńska odeszła, zatrudnił go jako baletmistrza (głównego choreografa). Pierwszym znaczącym dokonaniem Balanchine'a była choreografia do spektaklu Dziecko i Czary (L'Enfant et les Sortilèges Maurice Ravela, 1925), ta choreografia była pierwszą z czterech zabiegów które sprawiły, że na przestrzeni lat efekty były oszałamiające. Następnie Balanchine zajął się przearanżowaniem Pieśni Słowika (Le Chant du Rossignol) Igora Strawińskiego, w której zadebiutowała 14-letnia Alicia Markova. Od tego czasu Balanchine stworzył dziewięć następnych spektakli baletowych aż do 1929 - do momentu kiedy Balety Rosyjskie zostały rozwiązane tj. wraz ze śmiercią Diagilewa, w tym nieśmiertelnego Apolla – (oryginalny tytuł Apollon musagète - 1928) i Syna Marnotrawnego (1929). W tym okresie, Balanchine doznał poważnej kontuzji kolana. To w znacznym stopniu ograniczyło jego możliwości taneczne i wpłynęło znacząco na jego niezmącone zaangażowanie w choreografię.

Kolejne lata były niepewne. Balanchine był w trakcie produkcji filmu z baleriną Diagilewa Lydią Lopokową (żoną brytyjskiego ekonomisty Johna Maynarda Keynesa) gdy usłyszał o śmierci impresaria. Wkrótce rozpoczął produkcję inscenizacji tanecznych dla popularnego brytyjskiego Cochran Revues; działał także jako baletmistrz był gościnnym choreografem Królewskiego Baletu Duńskiego w Kopenhadze i został zatrudniony przez założyciela René Blum'a na stanowisku choreografa w zorganizowanych właśnie Baletach Rosyjskich Monte Carlo (Ballets Russes de Monte Carlo), dla których stworzył choreografię do trzech inscenizacji. Obracał się w towarzystwie talentów młodego pokolenia takich jak.: Tamara Toumanova-Cotillon dzieła takie jak La Concurrence oraz Le Bourgeois Gentilhomme.

Balanchine opuścił Balety Rosyjskie (być może ze względu na wrogie działania pułkownika W. de Basil'a, który wkrótce odebrał firmę René Blumowi). W 1933r. wraz z Borisem Kochno założył Les Ballets, Boris Kochno był ostatnim prywatnym sekretarzem Siergieja Diagilewa i jego doradcą artystycznym oraz wspierał brytyjskiego ekonomistę, prominentną postać Edwarda Jamesa. W pierwszym i jedynym sezonie George Balanchine stworzył sześć nowych inscenizacji baletowych, współpracował wtedy z takimi znakomitościami jak Bertolt Brecht czy Kurt Weill (Siedem Grzechów Głównych), a także z Pavelem Tchelitchewem (L'Errante), oraz z kompozytorami Dariusem Milhaudem (Les Songes ) i Henrym Saugetem (Fastes). Niestety jednak grupa rozwiązała się w przeciągu kilku miesięcy. To właśnie podczas jego zaangażowania w Londynie, spotkanie tego formatu znakomitości wpłynęło na zmianę historii tańca XX wieku.

Młody Amerykanin Lincoln Kirstein mecenas sztuki (1907-1996), wychowany w Bostonie -absolwent Uniwersytetu Harvarda, miał marzenie, by założyć firmę baletową (utworzyć grupę baletową) w Ameryce, która owego czasu była pełna amerykańskich tancerzy i Lincoln pragnął, by nie byli oni zależni od repertuaru europejskiego. Dzięki współpracy Kirstein'a z Romolą Niżyńskią, której asystował w pisaniu biografii jej męża, spotkał on Georga Balanchine'a po występach Les Ballets w 1933 i nakreślił swoją wizję. Balanchine stał się najważniejszą częścią tej wizji. Balanchine szybko zdecydował się na nowe przedsięwzięcie, zgodził się przyjechać do USA i w październiku 1933 roku przybył do Nowego Jorku. Balanchine słynął ze swojej wypowiedzi tj. "Ale przede wszystkim szkoła".

Kirstein był gotowy wspierać tę ideę i pierwszym produktem ich współpracy była rzeczywiście szkoła - Szkoła Baletu Amerykańskiego, założona w 1934 roku z udziałem Edwarda M.M. Warburg'a, kolegi z Harvardu. (Pierwsze zajęcia odbyły się 2 stycznia) Szkoła nadal pracuje i do dziś szkoli tancerzy New York City Ballet i z innych firm na całym świecie. Pierwszy balet Balanchine'a w Stanach nosił tytuł Serenada, do oprawy muzycznej Piotra Czajkowskiego - został stworzony dla studentów Szkoły i miał swoją światową premierę w letniej rezydencji Warburg'a w pobliżu White Plains w stanie Nowy Jork, w 1934 roku.

W przeciągu roku, Balanchine i Kirstein stworzyli profesjonalną firmę – grupę baletu amerykańskiego, która zadebiutowała w marcu 1935r. w nowojorskim teatrze Adelphi, znanym też pod oryginalną nazwą „Craig Theatre". Po niewielu spektaklach, które miały miejsce latem, zaplanowana trasa baletowa runęła w gruzach, pomimo tego grupa tancerzy nie została rozwiązana, istniała dalej mogąc utrzymać się w Metropolitan Opera (MET).

Balanchine jednakże nie był chętny do układania choreografii operowych, a Metropolitan Opera nie była zainteresowana dalszą działalnością grupy. Po trzech latach współpracy grupy American Ballet z Metropolitan Opera (MET) – Balanchinowi zezwolono na stworzenie tylko dwóch pełnych programów tanecznych. W 1936r. wykreował taneczną wersję dramatu Christopha Willibalda Gluck'a zatytułowaną Orfeusz i Euredyka (Orfeo and Eurydice). Kontrowersyjne było to, iż piosenkarze zostali wyrzuceni ze sceny, podczas gdy tancerze dostali możliwość pozostania na niej.

W 1937(drugi program) był poświęcony Strawińskiemu co było łatwe do przewidzenia. Wskrzeszono wtedy dzieło Strawińskiego – Apollo oraz dwa nowe spektakle Pocałunek wieszczki (Le Baiser de la Fée) oraz Gra w karty (Card Game). Ten festiwal na przestrzeni lat zapoczątkował trylogię poświęconą Strawińskiemu.

Pięćdziesiąt lat współpracy tych dwóch kreatywnych sław jest wyróżnikiem XX wieku. Opis Strawińskiego ich pracy na łamach Balustrady w 1940 jest kwintesencją ich wspólnej wizji. Strawiński napisał: "Balanchine tworzy choreografię, jak gdyby słuchał mojej muzyki, a ja jestem w stanie pojąć każdy gest, ruch, kombinację i układ. Wynikiem tego był cykl dialogów doskonale uzupełniających się i skoordynowanych z muzyką. "(W 1972 roku, Balanchine zrobił choreografię do nowego projektu baletowego do tego samego podkładu muzycznego – Koncertu skrzypcowego Strawińskiego (Stravinsky Violin Concerto).

Współpraca Amerykańskiej Grupy Baletowej z Metropolitan Opera dobiegła końca w 1938 roku i Balanchine zdecydował się na zabranie kilku swoich tancerzy do Hollywood. W 1941 roku on i Kirsten powołali do życia nową firmę - American Ballet Caravan, grupa wyruszyła w pięciomiesięczną sławną trasę do Ameryki Południowej. W repertuarze były gównie dwa nowe dzieła Balanchine'a jak Koncert barokowy (Concerto Barocco) i Ballet Imperial (później przemianowany na Koncert fortepianowy Czajkowskiego Nr 2). Po zakończeniu trasy okazało się, że grupa także nie przetrwa, a tancerze byli zmuszeni do znalezienia pracy gdzie indziej. W latach 1944 - 1946 Balanchine zaangażował się w projekt odbudowy Rosyjskiego baletu Monte Carlo Sergeia Denham'a po odejściu Leonida Miasin'a.

W 1944 stworzył choreografię do Danses Concertantes (z muzyką Igora Strawińskiego), a także do skróconej wersji Raymondy Aleksandra Glazunowa i Night Shadow wznawiany póżniej w 1946 pt. La Sonnambula, obie nazwy funkcjonowały w 1946). W tym okresie Balanchine wskrzesił też Koncert barokowy (Concerto Barocco), Pocałunek wieszczki (Le Baiser de la Fée), Serenade i Ballet Imperial oraz Grę w karty (Card Party - przemianowana na Jeu de Cartes). Wiele z najważniejszych wczesnych prac Balanchine'a zostało wprowadzonych na grunt amerykański wyczerpująco przez Ballet Russe, który przemierzał Stany wzdłuż i wszerz przez okres dziewięciu miesięcy.

W 1946 roku Balanchine i Kirstein powołują do życia Ballet Society, zespół pod tą nazwą wystawiał dzieła tylko dla wąskiego grona uprzywilejowanej nowojorskiej publiczności, takie jak nowe: Cztery Temperamenty (The Four Temperaments - 1946) i Orfeusz (Orpheus - 1948). Morton Baum wychwalał siłę Orfeusza, uznał ten spektakl za pierwszorzędne wydarzenie kulturowe roku w Nowym Jorku, Morton Baum - przewodniczący Komitetu Wykonawczego New York City Center of Music and Drama, zaprosił firmę Balanchine'a i Kirtein'a do przyłączenia się do City Center (którego częścią była New York Dramat i New York City Opera). Przedstawienie, które odbyło się 11 października 1948, obejmowało Koncert barokowy (Concerto Barocco), Orfeusza (Orpheus) i Symphony in C (wcześniejszy Le Palais de Cristal), wtedy to nowojorski balet narodził się(NYCB). Nareszcie talenty Balanchine'a znalazły życiową przystań.

Od tego momentu aż do śmierci w 1983 roku, Balanchine pracował jako baletmistrz dla New York City Ballet, kreował choreografię dla większości spektakli wystawianych przez New York City Ballet. Zbiór produkcji Balanchine'a opiewa na oszałamiającą liczbę 425 prac, począwszy od La Nuit, a skończywszy na Variations for Orchestra (1982), w zbiorze tym znajduje się też partia solo dla Suzanne Farrell. W latach1982-83 stworzył zbiólr prac o szerokim spektrum zróżnicowania.

Do jego znakomitych spektakli baletowych należą Firebird i Bourrée Fantasque (1949; Firebird został powtórnie wystawiony w nowej aranżacji z udziałem Jerome Robbinsa w 1970 roku); La Valse (1951); Scotch Symphony (1952); Dziadek do orzechów (jego pierwsza praca wykonana od a-z), Western Symhony i Ivesiana (1954); Allegro Brillante (1956); Agon (1957); Stars and Stripes i Siedem Grzechów Głównych (1958); Episodes (1959, choreografii Marthy Graham); Pas de Deux Czajkowskiego i Liebeslieder Walzer (1960); Sen nocy letniej (1962); Bugaku and Movements for Piano and Orchestra (1963); Don Kichot (w trzech aktach) i Harlequinade (w dwóch aktach, obydwa dzieła stworzył w 1965r.); Jewels (zwany pierwszym pełnometrażowym i wolnym od fabuły baletem - 1967); Who Cares? (1970). W czerwcu 1972 roku, Balanchine wystawił tygodniowe obchody ku czci Igora Strawińskiego. Spośród dwudziestu jeden nowych prac prezentowanych podczas festiwalu, osiem było produktem Balanchine'a, w tym cztery najważniejsze jego dzieła: Koncert skrzypcowy Strawińskiego, Duo Concertant, Symphony in Three Movements i Divertimento z Pocałunku wieszczki. Reakcja publiczności i krytyków na Festiwal Strawińskiego była niesamowita – oszałamiająca.

W 1975 roku, Balanchine wystawił drugi festiwal z New York City Ballet, tym razem trwający trzy tygodnie hołd dla Maurica Ravela. Uroczystość ta została zagospodarowana przez szesnaście nowych dzieł różnych choreografów, włączając w to kreacje Balanchine'a Tzigane, Le Tombeau de Couperin i Sonatine.

W ciągu kolejnych siedmiu lat Balanchine dodał kilkanaście dzieł do repertuaru New York City Ballet. Najpierw pojawił się Union Jack (1976), a następnie wystawne Vienna Waltzes (1977). Ballo della Regina and Kammermusik Nr 2 (1978), Ballada Roberta Schumanna i Davidsbündlertänze oraz przedstawienie baletowe Walpurgisnacht z 1980 roku. Ostatnim znaczącym dziełem Balanchine'a, była nowa wersja Mozartiany (choreografia do tego spektaklu była przygotowana pierwotnie dla Les Balets 1933), Ballanchine stworzoył choreografię na potrzeby Festiwalu Czajkowskiego (1981). W 1982 roku nadzorował Obchody na cześć Igora Strawińskiego, ale wtedy już był śmiertelnie chory.

Balanchine głównie znany był z choreografii baletowych, jednakże pracował też nad repertuarem teatrów muzycznych oraz nie obcy był mu grunt filmowy. Działał z pasją na Broadwayu, stworzył układy dla Rewii Florenza Zigfielda - Ziegfield Follies (1936), On your Toes, w tym przełomowy spektakl baletowy - Slaughter on Tenth Avenue (1936); Babes in Arms (1937); I Married an Angel i The Boys from Syracuse (1938); Louisiana Purchase oraz Cabin in the Sky, do tych dwóch wymienionych wyżej przedstawień współpracował z Katherine Dunham w 1940 roku; Wesoła wdówka - (The Merry Widow -1943); i Where's Charley? (1948),oczywiście nie są to wszystkie dzieła. Jego dorobek filmowy obejmuje między innymi: Goldwyn Follies, ze słynnym spektaklem Water Nymph (1938); I was adventuress (1940); i Star Spangled Rhythm (1942). We wszystkich zagrała Vera Zorina.

Stając się częścią telewizyjnego show, Balanchine wystawił wiele swoich spektakli baletowych w całości lub we fragmentach i stworzył zupełnie nowe dzieło specjalnie na potrzeby telewizyjne: w 1962 roku współpracował z Igorem Strawińskim nad przedsięwzięciem pt. Noah and the Flood, a w 1981 przygotował inscenizację Dziecko i Czary - L'Enfant et les Sortilèges z 1975 doczekała się rearanżacji – nowa odsłona wypełniona była efektami specjalnymi w tym animacją. Dzięki telewizji miliony ludzi były w stanie poznać i docenić New York City Ballet. Choreografia Balanchine'a w pięciu częściach zatytułowanych "Taniec w Ameryce" prezentowanych w serii Stacji telewizyjnej PBS w postaci „Niesamowitych Występów" pokazywana była od grudnia 1977 roku.

Publiczność telewizyjna mogła obejrzeć też: The Four Temperaments, Prodigal Son, Violin Concerto Igora Strawińskiego, Chaconne oraz Jewels, w niepełnej odsłonie, oto kilka utworów spośród wielu innych. Większość z nich jest już dostępna w wersji cyfrowej / wideo.

W 1977 Balanchine przybył do Nashville z grupą w celu przeprowadzenia treningów motorycznych i w 1978 sobiście nadzorował każdą scenę, w niektórych przypadkach dokonywał koniecznych poprawek póz lub kątów ujęcia scen dla stworzenia lepszych efektów wizualnych na ekranie. Seria programów została entuzjastycznie przyjęta przez krytyków i publiczność w całym kraju i jego praca została doceniona nominacją do nagrody Emmy. W styczniu 1978 roku, New York City Ballet wziął udział w cieszącym się uznaniem serialu PBS „Na żywo z Lincoln Center", natomiast spektakl Coppelia, choreografii Balanchine'a i Alexandra Danilova z 1974 roku, był nadawany na żywo ze sceny Teatru New York State Theater. Osiem lat później, Kolejne dzieła pojawiły się w innym programie Na żywo Lincoln Center, były to: Sen nocy letniej, Apollo, Orpheus, Mozartiana oraz Who Cares? pokazywane w ogolnokrajowej telewizji.

W 1970 roku, US News i World Report podjęli próbę podsumowania osiągnięć Balanchine'a. Jego dotychczasowe poczynania zostały ujęte w następujących słowach "Najwybitniejszy choreograf wszechczasów, George Balanchine jest odpowiedzialny za piękny mariaż nowoczesnych koncepcji ze starszymi ideami baletu klasycznego. Balanchine nabył wiedzę dzięki szkoleniom w Rosji przed przyjazdem do Stanów w 1933 roku. Niczym nie skrępowane formy taneczne w Stanach natchnęły go do opracowania nowych technik w zakresie projektowania i prezentacji tańca, które zmieniły sposób myślenia o świecie tańca.

Balanchine w tamtym okresie miał częsty kontakt z muzyką współczesną i najprostszymi jej formami, stworzył on dzięki nim spektakle baletowe, które są doceniane za ich kreację wyobraźni i oryginalność, a New York City Ballet, jest wiodącą grupą taneczną w Stanach Zjednoczonych i jedną z najpotężniejszych firm na świecie. Istotną częścią sukcesu grupy Balanchine'a był sposób szkolenia tancerzy, który nadzorował od samego początku istnienia School of American Ballet w 1934 roku. Balanchine wybrał kształtowanie talentów lokalnych, mawiał on, że struktura amerykańskich tancerzy była jego inspiracją dla niektórych, zaskakujących kompozycji. Balanchine jest nie tylko utalentowany w tworzeniu zupełnie nowych produkcji, ale także w kreowaniu choreografii do muzyki klasycznej, która określana jest jako niesamowicie orzeźwiająca i pomysłowa równocześnie. Uczynił amerykański taniec najbardziej zaawansowanym i najbogatszym w rozwoju choreograficznym w dzisiejszym świecie ".

Sam Balanchine zwykł był mówić "Musimy najpierw uświadomić sobie, że taniec jest absolutnie niezależną sztuką, a nie tylko drugoplanowym aktorem. Uważam go za jedną z najwspanialszych dziedzin sztuki.... Ważnym aspektem baletu jest sam ruch. Balet przedstawia pewną historię, a to co widzimy jest istotnym elementem tej opowieści. Choreograf i tancerz muszą pamiętać, że najlepiej docierają do widza poprzez przekaz wizualny. Jest to iluzja która przekonuje i zachwyca widzów, podobnie jak przedstawienie magika."Balanchine zawsze wolał określać się rzemieślnikiem, a nie twórcą, porównując się do kucharza lub stolarza (zajęcia te należały do jego ulubionych czynności). Współpracownicy i tancerze postrzegali Ballanchine'a jako osobę opanowaną, spokojną dzięki temu jak komunikował się ze wszystkimi.

W miarę jak rosła jego sława, Mr. B. cieszył się powszechnym uznaniem i wiosną 1975 roku, władze Entertainment Hall of Fame w Hollywood przyjęły Balanchine'a w swoje kręgi, uhonorowany został podczas specjalnego programu poprowadzonego przez Gene'a Kelly. Był pierwszym choreografem, który dostąpił zaszczytu wejścia do grona takich znakomitości show-biznesu jak Fred Astaire, Walt Disney czy Bob Hope. W tym samym roku Balanchine otrzymał Order Legii Honorowej. W 1978 roku dołączył do grupy wybitnych odbiorców Nagrody The Kennedy Center Honors wręczanej przez Prezydenta Jimmy'ego Cartera (Nagrodę m. in. otrzymali: Marian Anderson, Fred Astaire, Richarda Rodgersa i Artur Rubinstein). W 1980 roku otrzymał on Order Dannebroga (I Klasy) – jeden z najstarszych orderów świata wręczany przez Królową Danii Małgorzatę II.

W unzaniu za dokonania Balanchine otrzymał wiele nagród, między innymi Złoty Medal od National Society of Arts and Letters, Nagrodę Austriackiego Rządu w postaci Austriackiego Krzyża Honorowego Nauki i Sztuki I Klasy, a przez nowojorską Kapitułę Stowarzyszenia American Heart został wyróżniony nagrodą Heart of New York. Powyższe laury dołączyły do listy wcześniejszych takich jak: francuski Tytułu Commander of the Order of Arts and Letters, oraz Nagroda Narodowego Instytutu Sztuki i Literatury w uznaniu za zasługi w dziedzinie kultury. Ostatnią znaczącą nagrodę Balanchine otrzymał zaocznie - Prezydencki Medal Wolności, w 1983 roku, było to najwyższe możliwe wyróżnienie, które może otrzymać obywatel w Stanach Zjednoczonych. W owym czasie prezydent Ronald Reagan wychwalał geniusz Balanchine'a, mówiąc, że "zainspirował miliony swoją choreografią sceniczną... i zadziwiał społeczeństwo swoimi talentami." Wkrótce potem, w dniu 30 kwietnia 1983 roku, George Balanchine zmarł w Nowym Jorku w wieku 79 lat.

Klement Crisp, jeden z wielu pisarzy, który wychwalał Balanchine'a, ocenił jego zaangażowanie.... "Trudno jest myśleć o świecie baletu bez jedynej w swoim rodzaju obecności George Balanchine'a. teraz nie ma go już wśród nas". Warto też wspomnieć o pięknej, niezmiernie treściwej i trafnej wypowiedzi Lincolna Kirstein'a, "Pan B. uosabia Mozarta, Czajkowskiego i Strawińskiego w jednej osobie. Nie tracimy go, bo jego duch mieszka w dziełach, które stworzył, to one ukształtowały i udoskonaliły naszą wiedzę o balecie, a co za tym idzie życie dzięki tej mądrości stało się ekscytujące. Ponadto mamy szczęście znać jego kunszt pracy: jego szkoła i system szkoleń sprawił, że Ci, którzy dostąpili zaszczytu nauki z nim stali się mistrzowskim nośnikiem idealnej, klasycznej wizji Balanchine'a. Nigdy nie rozstaniemy się z nim. On jest sercem dla Danse d'École w tym suleciu, jego siła wiedzie prym, siła, która rozgrzesza smutek. Wdzięczność i radość niech stanie się naszym jedynym uczuciem, za to czym nas obdarował. Determinacja i ideały jakimi się kierował zostaną uhonorowane i przetrwają na wieki oraz dadzą świetlaną przyszłość baletowi. "

tłumaczenie na polski Fundacja Neoclassica

zródło Fundacja Balanchine

reprint z korektą, dzięki uprzejmości New York City Ballet