[KATEGORIA WIEKOWA] 11+, czyli zajęcia są dla młodzieży i dorosłych
Technika Hortona jest uważana za jedną z podstawowych technik tańca modern. Tę stworzoną przez Lestera Hortona technikę powinni opanować wszyscy tancerze, niezależnie od techniki, w której tańczą. Jej założeniem poza perfekcyjnym opanowaniem konkretnych póz, pozycji, ułożeń ciała, czy też różnego rodzaju piruetów i obrotów od początku było wypracowanie elastyczności, koordynacji ruchowej, szybkości i siły, które są niezbędnymi elementami tańca, tak by mieć pełną wolność ekspresji. Technika ta powstała w oparciu o wiedzę na temat anatomii ciała przy użyciu ćwiczeń korekcyjnych, siłowych, rozciagających oraz m.in. elementów ruchowych charakterystycznych dla kultur rdzennych Amerykanów, Japończyków i wielu innych.
Podczas zajęć prowadzonych w Centrum Baletowym Neoclassica osoby w wieku 13+ mają szansę poznać technikę Hortona od podstaw i cieszyć się nowo nabytą wiedzą oraz umiejętnością poruszania się w sposób zupełnie inny niż do tej pory.
Dla kogo są zajęcia?
Dla osób w wieku 13 +, które wczesniej miały styczność z jakimkolwiek tańcem lub rozpoczynają swoją przygodę z tańcem
Jaki jest poziom zajęć?
Zajęcia są wyzwaniem zarówno dla osób, które są na poziomie początkującym (nie od zera), jak i dla tych na poziomie bardziej zaawansowanym w róznych technikach tańca
Czego można spodziewać się na zajęciach?
Zajęcia trwające 75 minut składają się z rozgrzewki podczas której pracuje się m.in. nad izolacjami (ruszaniem poszczególnymi partiami ciała niezależnie od siebie), po czym przechodzi sie do nauki elementów technicznych i poszczególnych ćwiczeń i pozycji by na samym końcu móc łączyć kilka lub wiele elementów tworząc krótsze i dłuższe układy.
WIĘCEJ O LESTERZE HORTONIE
Lester Horton, urodzony 23 stycznia 1906 roku – amerykański tancerz i choreoraf.
Wczesne lata
Lester Iradell Horton urodził się w Indianapolis w stanie Indiana. Jego rodziacami byli Iradell Horton oraz Pollyanna Horton.
W kręgu jego zainteresowań był nie tylko taniec. Lester Horton od młodych lat bardzo interesował się kulturą rdzennych Amerykanów i z zapałem studiował wszystko, co było związane z poszczególnymi plemionami. Baletu uczył się przez dwa lata po okiem Theo Hewes w Indianapolis. Jednocześnie chodził na zajęcia do Herron Art Institute i pracował w Małym Teatrze w Indianapolis. Horton zawitał do Kalifornii w roku 1929, biorąc udział w spektaklu Hiawatha wystawianym w Argus Bowl w Eagle Rock. W Kalifornii podjął pracę razem ze swoim przyjacielem Stuberghsem, z którym do końca swoich dni utrzymywał bardzo bliski kontakt. Razem produkowali woskowe figurki, a Horton malował twarze manekinom. Jakimś cudem zamiast wybrać Nowy Jork, który uważał za stolicę tańca, związał się z Kalifornią
Kariera
W roku 1932 Lester Horton utworzył własny zespół Lester Horton Dancers. Ten zespół rozwinął się, tworząc Lester Horton California Ballets w 1934 roku, a później Horton Dance Group również w roku 1934. Horton Dance Group (w filmach byli podpisywani jako Lester Horton Dancers) istniał aż do 1944 roku. W latach późniejszych Horton podjął próbę utworzenia zespołu na wschodnim wybrzeżu dla tancerki Sonii Shaw, zaprzestał wspierać inicjatywę i zespół upadł, zanim upublicznił swoje prace. Po przerwie Horton stworzył Dance Theater of Los Angeles razem z główną tancerką Bellą Lewitzky. Ich związek zakończył się w roku 1950, kiedy Bella postanowiła opuścic zespół. Ten ostatni zespół Hortona istniał do roku 1960 pod dyrekcją Franka Enga.
Aby sfinansować swoją szkołę oraz swoje zespoły taneczne, Horton choreografował wiele układów dla hollywoodzkich musicali, zaczynając od Moonlight in Havana (1942). Jego choreografie zaistniały również w wielu filmach, m.in. White Savage (1943) oraz Phantom of the Opera (1943). Tancerze Hortona pracowali również w klubach takich jak Folies Bergère oraz Earl Carroll Theater oraz wielu restauracjach w Los Angeles. Najsłynniejszymi dziełami Hortona z gatunku choreodramy są "Salome" oraz "The Beloved".
Dance Theater wystąpił tylko jeden jedyny raz w Nowym Jorku i miało to miejsce w ostatnim roku życia Hortona. Grupa miała wystąpić w teatrze Young Men's and Young Women's Hebrew Association. Jednakże po przybyciu na miejsce tancerze odkryli, że teatr nie zapewnił odpowiedniej reklamy i w związku z tym sprzedało się tylko 300 biletów na piatkowy spektakl i 200 biletów na sobotni, co w sumie dawało zysk na poziomie 100 USD. Wszystkie recenzje poza jedną były bardzo dobre. Jeden magazyn pochwalił "wspaniałych tancerzy", ale dodał też: "jeden trick goni następny, co powoduje, że brak jest ciągłej linii choreograficznej". Przez brak odpowiedniej sprzedaży biletów grupa nie miała pieniędzy na powrót do domu i agent Hortona musiał przelać pieniądze, by powrót był mozliwy. Wówczas Horton miał już poważne problemy z alkoholem i czuł się emocjonalnie i fizycznie chory. Po powrocie do Los Angeles przeniósł się do domu na Mulholland Drive, w którym odwiedzali go jego rodzice i krewni.
Zdeterminowany, aby dać występ na festiwalu Jacob's Pillow, wysłał grupę do Berkshire samochodem. Hortona nie było wtedy stać, by towarzyszyć swoim tancerzom. Pokaz odniósl duży sukces i tancerze zostali zaproszeni na kolejny festiwal – Johnny Desmond's Festival. Występ tak bardzo się spodobał, że tancerze zostali zaproszeni na dwutygodniowy kontrakt.
Horton zmarł na atak serca w swoim domu 2 listopada 1953 roku.
Od śmierci Hortona jego technika i choreografia tańca stały się powszechnie znane i praktykowane. Spuścizna przetrwała Hortona przez www.lhdt.org - Lester Horton Dance Theater Foundation, Inc. – ta instytucja chroni i promuje dzieła Hortona oraz jego dziedzictwo - jako tancerza, choreografa i pedagoga.
Horton stworzył choreografie do następujących filmów:
Moonlight in Havana (1942)
Rhythm of the Islands (1943)
White Savage (1943)
Phantom of the Opera (1943)
Climax (1944)
Salome Where She Danced (1945)
That Night With You (1945)
Frisco Sal (1945)
Shady Lady (1945)
Tangier (1946)
Siren of Atlantis (1948)
Bagdad (1949)
South Sea Woman (1953)
3-D Follies (1953)
Horton był pedagogiem wielu uznanych tancerzy, byli to m.in.:
Alvin Ailey
Eleanor Brooks
Janet Collins
Rudi Gernreich
Carmen de Lavallade
Bella Lewitzky
James Mitchell
Carl Ratcliff
Jeri Faubion Salkin
Joyce Trisler
James Truitte
William Dale Jennings
Technika Hortona
Horton rozwijał swoje własne podejście do tańca, czerpiąc różne elementy z różnych stylów i tanecznych technik, podpatrzonych elementów kultury, w tym z tańca rdzennych Amerykanów, japońskich gestów ręki, jawajskiej i balijskiej izolacji w górnej części ciała, szczególnie oczu, głowy i rąk. Technika Hortona zawiera również elementy afro-karaibskie jak krążenie biodrami. Technika tańca Hortona, która jest obecnie powszechnie znana jako Horton Technique, nie ma stylu per se. Technika podkreśla anatomiczne podejście do tańca - elastyczność, siłę, koordynację i świadomość przestrzenną, aby umożliwić nieskrępowaną wolność wypowiedzi.
Co mówił sam Horton:
"Z wielka uwagą i powagą staram się stworzyć technikę tańca opartą całkowicie na ćwiczeniach korekcyjncyh stworzonych dzięki wiedzy na temat ludzkiej anatomii. Technikę, która naprawi fizyczne niedoskonałości i przygotuje tancerza do jakiegokolwiek tańca. Technikę zawierającą podstawowe ruchy kierujące ciałem; w połączeniu z wiedzą na temat genezy ruchu i artystycznym zmysłem tworzeni" - Lester Horton w liście do Dorathi Bock Pierre "Od prymitywnego do współczesnego", "American Dancer", październik 1937.
Źródło tekstu: http://en.wikipedia.org/wiki/Lester_Horton
Tłumaczenie i opracowanie tekstu: Nathalie Sonnenschine
Źródło zdjęcia: http://www.dancerhips.com/bartmess.html